Minnesota Çok Yönlü Kişilik Envanteri (MMPI), ilk olarak Hathaway ve McKinley (1943) tarafından geliştirildiğinde, psikolojik değerlendirme alanında büyük bir dönüşüm başlattı. 8 on yılı aşkın süredir klinik psikolojinin temel taşlarından biri olan bu ölçek, psikopatolojinin değerlendirilmesinde geniş çapta kullanıldı. Ancak, 1930’ların sonlarında geliştirilen MMPI Klinik Ölçekleri, zamanın ölçme-değerlendirme standartlarını karşılayamıyordu. Bu eksiklikleri gidermek amacıyla Minnesota Üniversitesi’nden Prof. Auke Tellegen, MMPI-2’nin yayımlanmasının hemen ardından Klinik Ölçekler üzerinde bir revizyon başlattı. Bu süreç, 2003 yılında MMPI-2 Yeniden Yapılandırılmış Klinik (RC) Ölçeklerinin geliştirilmesiyle sonuçlandı ve bu ölçeklerin daha da ileri taşınmasıyla MMPI-2-RF (Restructured Form) oluşturuldu. Son aşama olarak ise MMPI-3 geliştirildi.
Orijinal MMPI: Tarihsel Arka Plan
MMPI’nin geliştirilmesi, kişilik envanterlerinin güvenilirliğine dair artan şüphelerin olduğu bir döneme denk gelmiştir (Landis & Katz, 1934; Landis et al., 1935). O dönemde en yaygın kullanılan kişilik testlerinden Bernreuter Kişilik Envanteri (Bernreuter, 1933) ve Humm-Wadsworth Temperament Skalası (Humm & Wadsworth, 1935), şeffaf yapıları nedeniyle kolayca manipüle edilebilir bulunuyordu. Ayrıca, kapsamlarının dar olması nedeniyle geniş bir psikopatoloji değerlendirmesi yapma konusunda yetersiz görülüyorlardı.
Bu eksiklikleri gidermek için Hathaway ve McKinley (1940), geniş bir madde havuzu oluşturarak çeşitli klinik ölçekler geliştirme hedefiyle yola çıktılar. Bu süreçte, tıbbi ve psikiyatrik değerlendirme formlarından, psikiyatri ders kitaplarından ve önceki kişilik testlerinden alınan maddelerden yararlandılar. O dönemde kullanılan psikiyatrik sınıflandırma sistemi, Kraepelin’in (1921) tanımladığı nosolojik sistemden türetilmişti. MMPI Klinik Ölçekleri de bu tanı sistemine dayalı olarak oluşturulmuştur.
MMPI’nin Kuramsal Temelleri
MMPI’nin ölçek yapısı her ne kadar ampirik temelli olsa da, testin geliştirilmesi teorik bir çerçeveden yoksun değildir. Ölçek, klinik ortamda psikopatoloji taraması amacıyla tasarlanmış ve o dönemin psikopatoloji anlayışından etkilenmiştir. Özellikle psikodinamik kuram, davranışçı kuram ve psikomotor değerlendirme yaklaşımlarının etkisi hissedilir.
Ölçek geliştirme sürecinde Hathaway ve McKinley (1940), aşağıdaki kaynaklardan faydalanarak madde havuzunu oluşturmuşlardır:
- Psikiyatristlerin klinik deneyimleri
- Psikiyatri ders kitapları
- Tıbbi ve nörolojik değerlendirme formları
- Kişisel ve sosyal tutum ölçekleri
Paul Meehl (1945), MMPI’nin teorik temelini güçlendiren önemli katkılarda bulunmuştur. Ona göre, testin içerdiği maddeler bireylerin davranışsal yanıtlarını uyaran birer uyarıcı niteliğindedir. Bu yaklaşım, testin içeriğinden bağımsız olarak, madde yanıtlarının ampirik olarak doğrulanabilir korelasyonlarının bulunmasını önemli hale getirmiştir.
Meehl ayrıca, test maddelerinin bireyler arasında farklı anlamlara sahip olabileceğini savunarak, MMPI’nin klasik projektif testlerle benzer bir psikodinamik temele sahip olduğunu öne sürmüştür. Bu noktada, bireyin testi nasıl algıladığı ve yanıtlarının ne tür savunma mekanizmalarıyla şekillendiği önemli bir değerlendirme kriteri olarak görülmüştür.
MMPI’nin Güncellenmesi: MMPI-2, MMPI-2-RF ve MMPI-3
MMPI’nin orijinal versiyonu zamanla bazı eleştirilere maruz kaldı. Bunlardan en önemlisi, ölçeğin eski psikiyatrik sınıflandırmalara dayanması ve modern psikometrik standartlara uygun olmamasıydı. 1989 yılında Butcher ve ekibi, MMPI-2’yi geliştirerek ölçeği modernize ettiler. Ancak, bu versiyon da bazı sorunları beraberinde getirdi ve bu durum, MMPI-2-RF ve sonrasında MMPI-3’ün geliştirilmesi gerekliliğini doğurdu.
MMPI-2-RF, testin yeniden yapılandırılmış klinik ölçeklerini içerirken, MMPI-3 günümüz psikopatoloji anlayışına daha uygun hale getirilmiş, ölçek geçerliği ve güvenirliği artırılmış bir versiyon olarak karşımıza çıkmıştır.
Seçilmiş Kitap ve Makale
- “The MMPI-2: A Practitioner’s Guide” – John R. Graham
- “Psychological Testing: Principles, Applications, and Issues 9th Edition” – Robert M. Kaplan & Dennis P. Saccuzzo
Kaynakça:
Maller, J. B. (1935). Character and personality tests. Psychological Bulletin, 32(7), 500.
Bernreuter, R. G. (1933). Validity of the personality inventory. Personnel Journal.
No responses yet